Ik zei het die week nog tegen een paar mensen: het zou zo fijn zijn als we de intake in ieder geval nog in 2021 hebben. Dan ga ik toch iets meer ontspannen het nieuwe jaar in. En dan voelt het alsof er alvast een nieuwe start is gemaakt. En ineens… gaat de telefoon.

Dat we worden ingepland voor een intake! 4 november 8:15. Kunnen jullie dan? Direct antwoord ik: geen idee, maar we zorgen hoe dan ook dat we kunnen.  Zo zijn we dat inmiddels gewend. Mijn zusje komt, super lief, naar ons afgereisd om op de hond te passen, zodat we mega ontspannen, zonder ook maar enkele stress naar het ziekenhuis kunnen. We worden warm ontvangen en er wordt gevraagd hoe het met ons gaat. Uiteraard neem ik al snel het woord, want zo gaat het eigenlijk altijd, haha! Maar dan draait de (wederom hele jonge) arts zich naar Rick en stelt hele gerichte vragen ook aan hem. Dat is de eerste keer in het hele ziekenhuistraject dat er ook aan Rick wordt gevraagd hoe het nu voor HEM is. Mooi om te zien.

De procedure
En dan doorlopen we doorlopen de hele ICSI-procedure.  Eerst gaan ze met FSH (weer Gonal F, dus hormoonspuiten), mijn eierstokken extra stimuleren. Zodat er meerdere eitjes gaan groeien EN gaan rijpen. Ik word dus een soort broedkip. Dan ga ik na ongeveer een week tegelijkertijd met deze spuiten, nog een andere spuit zetten, om te voorkomen dat de eitjes die zijn volgroeit, alvast gaan springen. Ze moeten allemaal gerijpt klaar blijven zitten, tot de punctie.Tenslotte is het afwachten tot mijn eitjes goed zijn volgroeit, er genoeg zitten en ik klaar ben voor de punctie. Dat weet ik ongeveer 2 dagen van te voren en ik zet die dag een laatste spuit (pregnyl of ovitrelle) om te zorgen dat het vliesje om de eitjes kapot gaat, zodat de punctie plaats kan vinden. Tijdens de punctie krijg ik pijnmedicatie via een infuusje en worden met een naald via een inwendige echo de eicellen aangeprikt en weggezogen. Ondertussen krijgt Ricks zaad een speciale behandeling in het lab. De beste zwemmers worden uitgekozen en worden dan zorgvuldig bij mijn eicellen geplaatst. Dat is het verschil tussen IVF en ICSI. Bij ICSI kiest in feite de laborant welke zaadcellen de strijd hebben gewonnen, bij IVF moeten de zwemmers dat zelf uitmaken. De bevruchting vindt daarna plaats in het lab in een buisje. Als alles goed gaat wordt op dag 2 of 3 de allerbeste embryo teruggeplaatst. Vanaf dat moment ga ik utrogestan gebruiken: een soort progesteron, om de tweede helft van mijn cyclus te ondersteunen.

Afvalrace
Nu zijn er, zoals je misschien al kan inschatten, wel wat momenten waarop dit ‘mis’ kan gaan. Omdat ik toch een lichte neiging naar PCOS heb, is er een (klein) risico op overstimulatie. Dus dat houden ze goed in de gaten. Het is namelijk niet de bedoeling dat er meer dan 20 eieren gaan groeien, want ZO groot zijn mijn eierstokken nu ook weer niet ;-). Maar… er moeten er in ieder geval ook meer dan 3 groeien. Dat is dus anders met IUI, want dan willen ze nadrukkelijk maar 1 rijpe eicel. Vervolgens moet de punctie plaatsvinden, en is het te hopen dat de eicellen het wegzuigen overleven EN dat ze van goede kwaliteit zijn. Dan moeten we genoeg zaadcellen voor de eicellen hebben (maar dat komt meestal wel goed, zelfs met een hele lage zaadkwaliteit), dan moeten de eicellen nog bevrucht worden. En dan moet het vruchtje zich goed ontwikkelen tot een degelijke embryo. In ongeveer 50% van de gevallen zijn er meer dan 1 geschikte embryo. 1 wordt dus vers teruggeplaatst (3 of 5 dagen na de punctie), de rest (als er dus een rest is) gaat de vriezer in voor een volgende poging.  Van de verzekeraar krijg je 3 puncties vergoed. Uit 1 punctie kan je, als het een beetje mee zit, dus meerdere terugplaatsingen krijgen.

Kansberekening
Uiteindelijk raakt ongeveer 60% van de stellen zwanger door deze behandeling. Best een prima percentage. Maar jeetje… wat kwam alles even dichtbij. Natuurlijk gaan we er vanuit dat het allemaal goed gaat komen. Tot nu was ICSI iets ‘wonderlijks’ dat heel ver weg was. Ik keek ernaar uit, omdat het ik het zag als ons ‘redmiddel’. Daarmee MOET het gewoon gaan lukken. En nu ineens is het bijna zover. En dat is súper mooi EN súper confronterend. Want ineens komt ook die spanning: het is wel te hopen dat het ook daadwerkelijk ons redmiddel gaat zijn. Dat dit eindelijk wel een succes gaat worden. En dat… kan niemand ons beloven. Ik merk in de intake dat de cijfers me beangstigen. De tranen schieten in mijn ogen. En dat gebeurt als er wordt uitgelegd wat er gebeurt bij een overstimulatie. Dat de punctie dan kan worden afgeblazen, en dat er dan vaak ongeveer 2 maanden tussen zitten voor je weer opnieuw mag beginnen. Ik voel gewoon de enorme teleurstelling die bij zo’n situatie komt kijken en schiet daar van vol. Ik weet echt dat de kans zo super klein is. En ik ben het grootste deel van de tijd ook vooral bezig met beelden in mijn hoofd hoe het is als alles wel goed gaat. Maar we hebben ook inmiddels helaas ervaringen hoe het is als het keer op keer net niet goed gaat.

Niemand heeft garanties en die krijgen we ook niet. Het gaat voor mij om een stukje acceptatie dat dit ons proces is. En Rick relativeerde nog wel even mooi. In die 60% die zwanger gaat worden zit iedereen… ik zit qua leeftijd en qua leefstijl toch wel aan de redelijk gunstige kant. Dus het is fijn om vast te houden aan de gedachten dat de kansen bij ons nog wel eens groter zouden kunnen zijn. Wij werken ondertussen verder aan een ‘optimale’ startsituatie. Over 3 weken volgen nog de uitslagen van onze bloedonderzoeken en de zaadanalyse die we toch nog een keertje wilden. En dan…begin 2022 is het zover, dan is het onze beurt. Zou 2022 dan echt ons jaar gaan worden? Wij hopen het!