Alweer 13 jaar: 13 jaar zijn Rick en ik samen. We reisden dat eerste jaar op en af van Heerlen naar Veldhoven om elkaar maar te kunnen zien. Weekendjes logeren bij elkaar, maar al snel woonden we samen. We studeerden allebei af (Rick deed enorm zijn best toch NET iets eerder klaar te zijn dan ik, en dat lukte!), en kregen allebei een hele fijne baan. We maakten heel wat mee samen; mooie, maar ook hele verdrietige dingen. We hadden hele mooie ups, maar ook wel redelijke downs in onze relatie. Maar… hoe cliché ook: de liefde won en we zijn nog steeds hartstikke blij met elkaar (most of the time ;-)).
We maakten samen prachtige reizen. En op een van die reizen begon die wens, waarvan we beiden wisten dat hij er was, te groeien. Rick leek mij de allerbeste, leukste en liefste papa voor de kinderen die ik altijd hoopte te krijgen. We hadden het er echt wel eens over, maar concreet werd het eigenlijk nooit. Ik was al jaren aan de anti-conceptiepil. Die vergat ik trouwens om de haverklap. Een kleine anekdote: op mijn eerste vakantie samen met Rick vergat ik die pil ineens dagen achter elkaar te slikken. Dat zorgde bij terugkomst natuurlijk tot een hoop stress en uit pure wanhoop zelfs tot het ophalen van een morning-afterpil bij de apotheek.
Ik herinner me ook nog dat we net samenwoonden in Heerlen, ik mijn studie net had afgerond en dat ik tegen Rick zei: als ik nú ooit mijn pil vergeet en ik raak per ongeluk zwanger, dan is het welkom. We hebben nu een fijne plek, mijn studie is af en ik heb werk.
Hoe naïef eigenlijk. En toch ook zo logisch, want zo groeien we op. Onze hele jeugd krijgen we les en horen we hoe we er vooral alles aan moeten doen om NIET zomaar zwanger te raken. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het heus een handig idee dat pubers uitgelegd krijgen dat ze beter veilig kunnen vrijen om ongewenste zwangerschappen te voorkomen. Maar wat een bizarre situatie dat we inmiddels helemaal aan de andere kant van het spectrum zijn beland. Ik heb nooit gehoord bij biologie hoe lastig het kan zijn om zwanger te raken, ook al is die zwangerschap juist wel zo gewenst.
Tijdens onze fantastisch mooie reis eind 2018 naar Nieuw-Zeeland besloten we dat 2019 het jaar zou worden dat we ervoor zouden gaan. We hadden nog niemand echt dichtbij in onze vriendenkring of familie zwanger zien worden en we zagen het helemaal voor ons hoe het zou zijn als we onze ouders met kerst konden verrassen met het nieuws dat ze opa en oma zouden worden.
We wilden graag nog een mooie reis samen maken. En onze badkamer lag in puin, dus die wilden we eerst nog afronden, lekker praktisch wel, toch? We rondden onze zolder-verbouwing ook grotendeels af deze zomer. Er was al voldoende plek in ons huis, maar nu was er zeker genoeg plek. We kozen bewust voor een tweede slaapkamer op zolder (naast onze eigen kamer), want een baby’tje liet je liever op dezelfde verdieping slapen leek ons. Ik zag de babykamer al helemaal voor me en nu ik alle keuzes zelf kon maken, besloten we zelfs een haak in het plafond te monteren, zodat daar ooit een hangstoel in kon… zo leuk!
In de zomer besloten we dat ik zou stoppen met de pil. Ik had overal gelezen dat het ‘ontpillen’ best even zou kunnen duren, dus dit leek ons wel weer ‘handig’. We boekten een reis naar Sri Lanka eind 2019. Het allerliefste wilden we naar Midden-Amerika, maar omdat we ons bewust waren dat ik eind 2019 ook zwanger zou kunnen zijn, zochten we naar een land zonder hoge risico’s omtrent het zika-virus. Tijdens de reisvaccinaties vertelde de verpleegkundige mij dat er toch een kleine kans op Zika was in Sri Lanka. Ik kon meedoen aan een onderzoek, waardoor ik na thuiskomst snel zou weten of ik het Zika virus had opgelopen, zodat we zouden weten of we voorzichtig moeten zijn met zwanger raken net na onze reis. Ik schrok hier best wel van, want ik had als grootste droom juist zo snel mogelijk zwanger te raken. Het liefst nog OP vakantie. We besloten het ‘risico’ te nemen. Want na wat verder onderzoek, bleek de kans op zika in Sri Lanka echt ontzettend klein: daar hadden we onze bestemming immers ook op uitgezocht. Het werd een fantastische reis! En we genoten volop. Zwanger was ik overigens nog niet. Ik had al die tijd nog geen cyclus gehad. Maargoed, we waren ook pas 3 maanden verder, dus wie weet wat een lekkere vakantie zou doen?
Net voor we op reis gingen kreeg ik een fantastische kans om van baan te wisselen. Ik wist alleen echt niet wat ik ermee moest. Ik zou zomaar dit jaar zwanger kunnen zijn en dan zou ik net mijn vaste contract hebben opgegeven? Ik mocht er tijdens onze vakantie over nadenken. Ik belde erover met een goede vriendin. Zij was de eerste die hoorde dat Rick en ik een hele grote, actieve kinderwens hadden. Ik besloot uiteindelijk de baan niet aan te nemen. Het gaf me op dat moment teveel onrust. En zo gingen we het jaar 2020 in. Een jaar waarin zoveel mensen om mij heen wel zwanger raakten. Het ene kraambezoek na het andere, van babyshower tot zwangerschapsaankondiging. Het jaar dat corona om de hoek kwam kijken en ik mijn plezier in het sporten een beetje verloor. Het jaar waarin ik me volledig stortte op (nog) gezonder eten. Het jaar waarin ik me in allerlei hormonale aandoeningen begon te verdiepen en ik maandelijks naar een (hele fijne) acupuncturist ging. Want mijn cyclus…. die bleef nog altijd uit…