Wow… Er is zo onwijs veel gebeurd. Bizar genoeg eindigde ik mijn vorige blog nog met de constatering dat we nu konden afwachten tot we zouden worden gebeld voor de bloeduitslagen. En dat we dan ergens januari/februari 2022 aan de beurt zouden zijn voor de start van ons ICSI traject. Dat liep even anders. Goh, dat hebben we al vaker meegemaakt: het blijkt toch een beetje de rode draad van ons fertiliteitstraject te zijn. En… ik denk dat dit de rode draad van ieders fertiliteitstraject is. Het is zo onvoorspelbaar. Maar soms kan deze onvoorspelbaarheid ook in je voordeel werken, bleek dit keer.
Na wat eigen assertiviteit en een mail naar de arts omdat we wat vragen hadden, werden we door haar nog geen week na de intake gebeld. We waren onder andere benieuwd naar de zaaduitslag van het laatste onderzoek. WOW! Wat een verrassing! Waar de waardes de vorige keer 0.2 en 0.4 waren en we trots waren op een verdubbeling, kunnen we nu een ver-tien-dubbeling vieren! Een VCM waarde van ruim 4.7 miljoen. Nog steeds een ICSI indicatie (op basis van het aantal cellen van voldoende kwaliteit en beweeglijkheid), maar toch: wat een vooruitgang. En daarbij: alle andere uitslagen waren ook in orde. We hebben allebei geen HIV of AIDS (fijn), ik heb (meer dan) voldoende eicel-reserves. Wel is mijn bloed ietwat stroperig. Dat is verder niet zo relevant voor de behandeling zelf, maar ze willen dat als een soort uitgangswaarde weten. Mocht ik namelijk, vanwege PCOS, toch in een overstimulatie terecht komen, dan houden ze met bloedwaardes bij hoe zwaar mijn lijf het heeft. En het is goed om te weten dat mijn bloed dus sowieso wat ‘stroperig’ is, want anders waren ze zich waarschijnlijk te snel zorgen gaan maken.
Al met al: goed nieuws! De verpleegkundige zou me over 3 weken bellen om de planning voor de start (in het nieuwe jaar) te gaan afspreken. Maargoed, omdat de uitslagen nu al direct binnen kwamen… wordt ik de dag erna al teruggebeld. En dus belde de verpleegkundige de dag erna. Ik had geen tijdstip gekregen en het was echt prachtig weer en ik heb net een wielrenfiets gekocht, dus ik stapte toch maar op de fiets. Belsignaal op het allerhardst. En dus stond ik inderdaad een half uur laten in de berm te telefoneren met de verpleegkundige en haar daar aan de kant van de weg alle details van mijn aankomende menstruatie te vertellen. Ik heb de voorbijgangers maar vooral heel aardig aangekeken. Maar al snel werd duidelijk dat ik mijn schaamte niet voor niets even aan de andere kant van de weg had geparkeerd. Lang verhaal kort: we mochten veel en veel en veel eerder starten dan gepland.
Wat was dit even omschakelen. Het klinkt zo gek, want natuurlijk waren we hartstikke dankbaar dat we al mochten beginnen. En toch gingen er ook allerlei gekke gedachtes door ons hoofd. Zo vreemd hoe ons brein dan werkt. Rick ging heel concreet naar onze verbouwplannen kijken of dit over 9 maanden wel klaar kon zijn. Ik voelde ergens een soort vreemde teleurstelling, omdat ik na het nieuws van gisteren van de goede zaadkwaliteit ineens weer een scenario had voorgesteld waarin we voor de start van ICSI toch nog spontaan zwanger zouden raken (want dat hoor je altijd toch?). Dat ging op deze manier in ieder geval zeker niet meer gebeuren. Ik had daar in die berm om een uur bedenktijd gevraagd, en eigenlijk na een halfuur besloten Rick en ik al: al deze gekke gedachtes zijn een natuurlijke stress-reactie van ons brein, dat op zoek gaat naar ‘zekerheden’. En natuurlijk is het rete-spannend wat er gaat gebeuren. Maar vooral: wat mogen we dankbaar zijn en laten we ervoor gaan!
Dus ja, dankbaarheid overheerste en we zijn ontzettend blij dat dit gaat gebeuren. En tegelijkertijd: wat een spannende tijd. Wat een hectiek en wat een chaos in mijn hoofd. En wat kan ik me schuldig voelen als ik die paniek en die twijfel ook voel. Want dat is toch raar? Dit is toch wat je het allerliefste wilde? Yes! En ik wil het ook nog steeds. Alleen soms… bekruipt me een gevoel van onmacht, van twijfel en onwetendheid. Ik vind het ZO spannend wat er gaat gebeuren. En wat dat betreft besefte ik me: was die wachttijd ook een soort geruststellende gedachte. Ik wist voor die 6 maanden in ieder geval precies wat er ging gebeuren: niets namelijk. Maar hey, we gaan ervoor! En zonder avontuur, is het leven ook maar saai ;-).