Op de dag van onze terugreis van vakantie breekt mijn menstruatie door. Toch nog een lichte teleurstelling. Want hij liet dit keer best lang wachten (maar goed ook, want nu kunnen we in ieder geval starten met IUI), maar toch… ergens ontstaat er dan ook een sprankje hoop of het nu dan tóch gelukt zou zijn nog net voor we IUI nodig gaan hebben. Langzaam voel ik dat bij mij ook het besef komt dat we weer afscheid gaan nemen van een deel van onze wens. Eerder namen we al afscheid van het feit dat we het zwanger worden als ‘verrassing’ gingen vertellen aan familie en vrienden, toen van een natuurlijke zwangerschap en nu ook van het feit dat we ‘in bed’ zwanger gaan raken. Op dag 3 van mijn cyclus ga ik naar het ziekenhuis en krijg ik een tas vol spuiten mee naar huis. Een hele lieve verpleegkundige in het ziekenhuis neemt het spuiten met me door. En dan, voor het eerst in het ziekenhuis, breek ik. Ik krijg totale paniek. Waarom geen idee, maar de tranen stromen me over mijn wangen. Wat voelt het tegen-natuurlijk om mezelf te spuiten en het besef dat dit nodig is om zwanger te raken, vliegt me enorm aan. Maar ik herstel snel en ’s avonds gaat de eerste spuit erin (ok, wel onder toeziend oog en bemoedigende worden van mijn lieve zusje, ook verpleegkundige). Met de dagen gaat het steeds makkelijker. Mentaal gezien dan, want het spuiten wordt tegen het eind van het proces steeds pijnlijker. Op dag 9 ga ik weer terug naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. Wederom gaan ze monitoren hoe mijn eitjes groeien en of de dosis goed is. Het voordeel van deze vorm van medicatie is dat we altijd tussendoor de dosis wat op kunnen hogen. Maar het voorloopt voorspoedig. Ondertussen pakken we verhuisdozen in, verf ik de muren van ons nieuwe huis en komt mama 3 weekenden op rij bij ons meehelpen. Wanneer de IUI gepland wordt, is volledig afhankelijk van hoe mijn eitjes groeien. We weten op zijn vroegst 2 dagen van tevoren dat onze IUI gaat plaatsvinden. We beseffen ons dat het zomaar kan gebeuren dat de daadwerkelijke inseminatie precies plaatsvindt op de dag van overdracht. Ofwel van ons ‘oude huis’, ofwel van ons ‘nieuwe huis’. Voor de overdracht van ons oude huis, regelen we een volmacht, zodat Rick in het uiterste geval voor mij ons huis mag overdagen. Voor de aankoop van ons nieuwe huis, is dat geen optie en dus overleg ik dat ook al met het ziekenhuis. Ze denken met ons mee en stellen gerust dat het hoe dan ook goedkomt. En precies waar Rick en ik al om hebben gegrapt, gebeurt. Op zaterdag 14 augustus, de dag dat de ‘grote verhuizing’ gepland staat, wordt onze IUI ingepland. Zo vroeg mogelijk in de ochtend. We moeten hier eigenijk vooral om lachen en zijn vrij relaxt hieronder. Dit gaat gewoon weer lekker op zijn ‘Rick-en-Fleurs’. Prima. We hebben hulp aan alle kanten en zelfs het verhuiswagen-verhuurbedrijf denkt mee i.v.m. ophalen van de bus (ok, ik heb iets zieliger gedaan dan misschien nodig, maar ineens mochten we wel de sleutel van het verhuisbusje een dag eerder al ophalen). Die zaterdag om 8:30 zitten we in het ziekenhuis en levert Rick zijn bijdrage aan het geheel keurig in. Dat gaat dan naar het lab, waar het geanalyseerd wordt en wordt opgewerkt voor de IUI. Daar moeten we een uurtje op wachten. In de wachtruimte komt onze hoofdbehandelaar, die we nog nooit hadden ontmoet, even kennismaken en een praatje maken. Voelt erg fijn. Zij heeft net nachtdienst gedraaid en vond het niet nodig dat een van haar collega’s die onder haar toezicht normaal gesproken IUI’s uitvoeren daarvoor speciaal naar het werk kwam. En dus doet ze het zelf.We wachten nerveus af. De IUI zelf vind ik niet zo spannend, maar de uitslag van de zaadanalyse vinden we allebei wel erg spannend. En dat blijkt terecht.. want opnieuw krijgen we ‘minder goed’ nieuws. Dit keer is de VCM waarde 0.4 (we grappen nog: och, is de waarde toch verdubbeld). Dat is nog steeds op ICSI indicatie niveau. We hadden ons natuurlijk wel op een dergelijk scenario voorbereid, maar eerlijk gezegd niet dat het weer zó laag zou zijn. Ze geeft aan dat er altijd een IUI wordt uitgevoerd, maar dat de kansen heel klein zijn met deze uitslag. Ze vraagt ook of wij het nu al over het vervolg willen hebben of ons eerst op deze IUI willen focussen. Ik wil het ZEKER meteen over een vervolg hebben. Ik wil weten waar we aan toe zijn. Dus nadat de inseminatie heeft plaatsgevonden en ik met een of ander gek doekje over mijn intieme delen nog lekker in die stoel mag blijven liggen (“we weten allang uit onderzoek dat je niet hoeft te blijven liggen, maar mensen vinden het vaak een prettig idee” , haha, ik vind het vooral een beetje gek), nemen we de vervolgstappen door. Onze arts stelt voor ons per direct op de wachtlijst IVF-ICSI te zetten. Ik durf het eigenlijk niet te vragen, maar doe het toch. “Hoelang is de wachttijd?”. Als ik het antwoord hoor, valt mijn mond open. Een halfjaar. En dan breek ik weer eens. Nogmaals, dat gebeurt niet vaak, ik vraag me soms af hoe dat toch kan. Maar dit is weer zo’n moment dat ik met mijn neus keihard op de feiten wordt gedrukt. Ik voel me overgeleverd aan deze hele situatie. Ben machteloos hierin en kan er niet bij dat ik nu een halfjaar mijn wens even moet ‘pauzeren’. Het enige waar ik op dat moment blij mee ben is dat ik eindelijk die ellendige stoel uit mag en mijn onderbroek weer mag aantrekken.
