Zomer 2020: ineens zijn we een jaar verder. We besluiten toch een afspraak te maken bij de huisarts. Eerder hebben we dit heel bewust niet gedaan. Enerzijds omdat ik wist (of dacht) dat er pas door wordt verwezen naar het ziekenhuis na een jaar. Anderzijds, omdat we zelf ook echt nog niet toe waren aan de medische molen. Wel bezocht ik nog steeds trouw een acupuncturist, lette ik heel consequent op mijn eten, gebruikte al behoorlijk wat supplementen en liet me adviseren door een orthomoleculair therapeut hierover. Zij liet ook mijn bloedwaardes checken op een eventuele hormonale disbalans: niets te zien.
Ergens voelt het als een definitieve stap. Ik ben licht gespannen en zenuwachtig voor de afspraak met de huisarts. Het voelt als ‘toegeven’ dat ik toch ergens teleurgesteld ben dat het niet loopt zoals ik misschien had gehoopt. Ik weet ook niet waar ik op hoop. Hoop ik dat de huisarts zegt dat er niets aan de hand is en dat we nog een jaar mogen afwachten? Dat ontpillen nu eenmaal een tijd kan duren? Zoek ik geruststelling? Of ben ik klaar voor ‘actie’? Wil ik juist graag doorverwezen worden en wil ik starten met eventuele fertiliteit-behandelingen? Waar hoop ik eigenlijk op? Ik heb echt geen idee. Maar het is een drempel.
Ook omdat ik op dit punt merk dat het niet meer goed voelt dit met zijn tweeën te doen. Rick en ik hebben dit jaar onze kinderwens als iets intiems beschouwd. ‘Ons’ geheimpje waar alleen mijn acupuncturist (Rick zijn neef) en die ene vriendin van op de hoogte waren. Iets waarvan we altijd gezegd hebben dat het ons geheimpje blijft. Want die verrassing voor onze ouders: dat was onze wens. Ik wilde zo graag mijn moeder, mijn vader, mijn zusje spontaan verrassen met prachtig nieuws. We wilden Rick’s ouders blij nieuws vertellen. Maar nu, nu we naar een arts gaan stappen, merk ik dat het niet meer fijn voelt. Uiteindelijk vertel ik aan mama dat we een kinderwens hebben, dat we daar al een jaar ‘actief’ mee bezig zijn, maar dat mijn cyclus maar uitblijft. En dat ik dus naar de huisarts ga. En wat voelt dat dubbel. het is zo fijn dat ik het nu open met mama hierover kan hebben. Ik deel het zo graag met haar… en tegelijkertijd spat hier mijn eerste droom uiteen: ik kan mijn moeder niet meer op die spontane manier verrassen met een zwangerschap als ik ooit in mijn hoofd had. En tegelijkertijd: what-ever. Zij zegt ook: ik ben heus niet minder blij, minder verrast. Haha, gelukkig maar, dat is haar geraden ;-).
De huisarts is lief en begripvol. Ze ziet niets verontrustend. Ik pols voorzichtig of zij PCOS vermoedt. PCOS: polycysteus ovarium syndroom, een of andere hormonale aandoening waarvan een uitblijvende cyclus een opvallend symptoom is. Maar bij PCOS is vaak sprake van overgewicht. En hoewel ik het afgelopen jaar wat minder heb gesport dan daarvoor en ik niet meer zo afgetraind rondhobbel als het jaar daarvoor: van overgewicht is geen sprake. Het afgelopen jaar heeft me doen beseffen dat zes keer per week trainen niet de allerbeste keuze is als je cyclus uitblijft en je die graag terugwil. Ook in een calorietekort eten lijkt me na het lezen van alle gevonden pagina’s op de zoekterm ‘uitblijvende cyclus’ minder handig. Dus ik eet gezond, maar voedzaam en sport 2-3 keer per week.
Maargoed, van PCOS waarschijnlijk geen sprake hoor, maar het KAN. Ik mag in ieder geval naar het ziekenhuis. Het is dan september en ik kan, lang leve corona, in november terecht voor mijn afspraak. Dat voelt als een enorme domper. Het kostte mij bergen energie en lef om die stap naar de huisarts te zetten. En nu ik die stap heb gezet en mezelf ‘klaar’ had gemaakt voor een medische check up, voelen 2 maanden wachten als een eindeloze wachttijd.